دعای امام سجاد در طلب آمرزش گناهان...

اَللَّهُمَّ یَا مَنْ بِرَحْمَتِهِ یَسْتَغیثُ الْمُذْنِبُونَ‏ وَ یَا مَنْ إِلَى ذِکْرِ إِحْسَانِهِ یَفْزَعُ الْمُضْطَرُّونَ‏

بار خدایا، اى که گناهکاران به امید رحمت تو به فریاد رسیت مى‏ خوانند. اى خداوندى که بیچارگان در پناه احسان تو مى ‏آرامند.

وَ یَا مَنْ لِخِیفَتِهِ یَنْتَحِبُ الْخَاطِئُونَ‏ یَا أُنْسَ کُلِّ مُسْتَوْحِشٍ غَرِیبٍ وَ یَا فَرَجَ کُلِّ مَکْرُوبٍ کَئِیبٍ 

 اى خداوندى که خطاکاران از خوف تو مى ‏نالند و مى ‏گریند.  اى انیس آزردگان دور از خان و مان. اى غمزداى اندوهگانان و شکسته ‏دلان.

وَ یَا غَوْثَ کُلِّ مَخْذُولٍ فَرِیدٍ وَ یَا عَضُدَ کُلِّ مُحْتَاجٍ طَرِیدٍ أَنْتَ الَّذِی وَسِعْتَ کُلَّ شَیْ‏ءٍ رَحْمَةً وَ عِلْماً

اى فریادرس خوارشدگان و بى کسان. اى یاور نیازمندان و رانده شدگان. تویى که رحمت تو و علم تو همه چیز را در برگرفته است.

وَ أَنْتَ الَّذِی جَعَلْتَ لِکُلِّ مَخْلُوقٍ فِی نِعَمِکَ سَهْماً وَ أَنْتَ الَّذِی عَفْوُهُ أَعْلَى مِنْ عِقَابِهِ‏

تویى که از نعمتهاى خویش هر آفریده را بهره ‏اى داده ‏اى. تویى که عفوت را از عقابت بیشى است.

وَ أَنْتَ الَّذِی تَسْعَى رَحْمَتُهُ أَمَامَ غَضَبِهِ‏ وَ أَنْتَ الَّذِی عَطَاؤُهُ أَکْثَرُ مِنْ مَنْعِهِ‏

 تویى که رحمتت را بر غضبت پیشى است. تویى که عطاى تو بیشتر از منع توست.

وَ أَنْتَ الَّذِی اتَّسَعَ الْخَلاَئِقُ کُلُّهُمْ فِی وُسْعِهِ‏ وَ أَنْتَ الَّذِی لاَ یَرْغَبُ فِی جَزَاءِ مَنْ أَعْطَاهُ‏

تویى که همه آفریدگان در حیطه قدرت تو جاى دارند. تویى که چون کسى را نعمتى ارزانى دارى، پاداشى از او نجویى.

وَ أَنْتَ الَّذِی لاَ یُفْرِطُ فِی عِقَابِ مَنْ عَصَاهُ‏

 تویى که چون عصیانگرى را عقوبت کنى، راه افراط نپویى.

وَ أَنَا یَا إِلَهِی عَبْدُکَ الَّذِی أَمَرْتَهُ بِالدُّعَاءِ فَقَالَ لَبَّیْکَ وَ سَعْدَیْکَ هَا أَنَا ذَا یَا رَبِّ مَطْرُوحٌ بَیْنَ یَدَیْکَ‏

 و من اى پروردگار من، بنده تو هستم، بنده ‏اى که به دعایش فرمان داده ‏اى و او دست انابت به

درگاه تو برداشته است، گوید: لبیک و سعدیک. این منم اى پروردگار من، بر پیشگاهت افتاده.

أَنَا الَّذِی أَوْقَرَتِ الْخَطَایَا ظَهْرَهُ وَ أَنَا الَّذِی أَفْنَتِ الذُّنُوبُ عُمُرَهُ وَ أَنَا الَّذِی بِجَهْلِهِ عَصَاکَ وَ لَمْ تَکُنْ أَهْلاً مِنْهُ لِذَاکَ‏
 این منم که بار گناهانم بر پشتم سنگینى مى‏کند و گناهان عمرم را تباه ساخته است. این منم که از روى جهالت تو را عصیان کرده ‏ام در حالى که تو سزاوار عصیان من نبودى.

هَلْ أَنْتَ یَا إِلَهِی رَاحِمٌ مَنْ دَعَاکَ فَأُبْلِغَ فِی الدُّعَاءِ أَمْ أَنْتَ غَافِرٌ لِمَنْ بَکَاکَ فَأُسْرِعَ فِی الْبُکَاءِ

 آیا تو اى خداوند، بر کسى که به درگاهت دست به دعا بردارد رحمت مى‏آوردى، تا من در دعا مبالغت ورزم؟ آیا تو اى خداوند، کسى را که به درگاهت اشک ریزد مى‏آمرزى، تا من به اشکبارى شتابم؟

أَمْ أَنْتَ مُتَجَاوِزٌ عَمَّنْ عَفَّرَ لَکَ وَجْهَهُ تَذَلُّلاً أَمْ أَنْتَ مُغْنٍ مَنْ شَکَا إِلَیْکَ فَقْرَهُ تَوَکُّلاً

 آیا تو اى خداوند، کسى را که به خوارى روى بر خاک درت نهد مى‏ بخشایى؟ آیا تو اى خداوند، کسى را که شکایت بینوایى خویش به درگاه تو آرد در حالى که به تو توکل کرده است بى ‏نیاز مى‏ سازى؟

إِلَهِی لاَ تُخَیِّبْ مَنْ لاَ یَجِدُ مُعْطِیاً غَیْرَکَ وَ لاَ تَخْذُلْ مَنْ لاَ یَسْتَغْنِی عَنْکَ بِأَحَدٍ دُونَکَ‏

 اى خداوند، آن را که جز تو بخشنده‏اى نمى‏یابد نومید مکن، و آن را که جز تو از دیگرى بى‏نیازى نجوید فرومگذار.

إِلَهِی فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ لاَ تُعْرِضْ عَنِّی وَ قَدْ أَقْبَلْتُ عَلَیْکَ‏

 اى خداوند، بر محمد و خاندان او درود بفرست و از من اعراض مکن که روى به تو آورده ‏ام،

وَ لاَ تَحْرِمْنِی وَ قَدْ رَغِبْتُ إِلَیْکَ وَ لاَ تَجْبَهْنِی بِالرَّدِّ وَ قَدِ انْتَصَبْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ‏

 و مرا محروم مدار که دل به تو سپرده‏ام، و دست رد به رویم مزن که بر درگاهت ایستاده ‏ام.

أَنْتَ الَّذِی وَصَفْتَ نَفْسَکَ بِالرَّحْمَةِ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ ارْحَمْنِی وَ أَنْتَ الَّذِی سَمَّیْتَ نَفْسَکَ بِالْعَفْوِ فَاعْفُ عَنِّی‏

 تویى که خود را به رحمت وصف کرده‏اى. پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و بر من رحمت آورد. تویى که خود را بخشنده نامیده‏ اى، پس گناهان من بر من ببخشاى.

قَدْ تَرَى یَا إِلَهِی فَیْضَ دَمْعِی مِنْ خِیفَتِکَ وَ وَجِیبَ قَلْبِی مِنْ خَشْیَتِکَ وَ انْتِقَاضَ (انْتِفَاضَ) جَوَارِحِی مِنْ هَیْبَتِکَ‏
 

بار خدایا، مى‏بینى که چسان از خوف تو سرشکم روان است. چسان از خشیت تو دلم لرزان است. چسان از هیبت تو اعضایم درهم شکسته است.

کُلُّ ذَلِکَ حَیَاءٌ مِنْکَ لِسُوءِ عَمَلِی وَ لِذَاکَ خَمَدَ صَوْتِی عَنِ الْجَأْرِ إِلَیْکَ وَ کَلَّ لِسَانِی عَنْ مُنَاجَاتِکَ‏

 چگونه چنین نباشم که از کردارهاى ناپسند خود شرمنده ‏ام و آوازم به تضرع بر نمى‏آید و زبانم نمى‏ جنبد که آهسته آهسته راز و نیاز کنم.

یَا إِلَهِی فَلَکَ الْحَمْدُ فَکَمْ مِنْ عَائِبَةٍ سَتَرْتَهَا عَلَیَّ فَلَمْ تَفْضَحْنِی وَ کَمْ مِنْ ذَنْبٍ غَطَّیْتَهُ عَلَیَّ فَلَمْ تَشْهَرْنِی‏

 اى خداوند من، حمد باد تو را، بسا پرده بر عیبهاى من کشیده‏اى و رسوایم نساخته ‏اى، بسا گناهان من نهان داشته‏ اى و مرا شهره شهر نکرده‏ اى،

وَ کَمْ مِنْ شَائِبَةٍ أَلْمَمْتُ بِهَا فَلَمْ تَهْتِکْ عَنِّی سِتْرَهَا وَ لَمْ تُقَلِّدْنِی مَکْرُوهَ شَنَارِهَا وَ لَمْ تُبْدِ سَوْءَاتِهَا لِمَنْ یَلْتَمِسُ مَعَایِبِی مِنْ جِیرَتِی وَ حَسَدَةِ نِعْمَتِکَ عِنْدِی‏
 

بسا آلودگى‏ ها که مرا هست و تواش فاش نساخته ‏اى و نشان بدنامى به گردنم نیاویخته ‏اى و از همسایگان من، عیب جویان مرا و کسانى را که بر نعمتى که بر من عنایت کرده‏ اى حسد مى‏برند، از عیب و عار من آگاه نکرده‏ اى.

ثُمَّ لَمْ یَنْهَنِی ذَلِکَ عَنْ أَنْ جَرَیْتُ إِلَى سُوءِ مَا عَهِدْتَ مِنِّی‏

 این همه مرا از آن باز نداشت که از ادامت اعمال ناپسند خود - که تو بر آنها آگاهى - ندامت جویم.

فَمَنْ أَجْهَلُ مِنِّی یَا إِلَهِی بِرُشْدِهِ وَ مَنْ أَغْفَلُ مِنِّی عَنْ حَظِّهِ‏

 پس اى خداوند من، چه کسى است نادان‏تر از من به رستگارى خویش؟ چه کسى است غافل‏تر از من به نصیب خود؟

وَ مَنْ أَبْعَدُ مِنِّی مِنِ اسْتِصْلاَحِ نَفْسِهِ حِینَ أُنْفِقُ مَا أَجْرَیْتَ عَلَیَّ مِنْ رِزْقِکَ فِیمَا نَهَیْتَنِی عَنْهُ مِنْ مَعْصِیَتِکَ‏

 چه کسى است دورتر از من به اصلاح نفس اماره‏اش به هنگامى که آن نعمت بى‏کران تو را در راه معصیتى که مرا از آن بازداشته‏اى تباه مى‏کنم؟

وَ مَنْ أَبْعَدُ غَوْراً فِی الْبَاطِلِ وَ أَشَدُّ إِقْدَاماً عَلَى السُّوءِ مِنِّی حِینَ أَقِفُ بَیْنَ دَعْوَتِکَ وَ دَعْوَةِ الشَّیْطَانِ‏

 چه کسى بیش از من در گرداب باطل غوطه‏ور و به بدى گراینده‏تر است چون میان دعوت تو و دعوت شیطان مخیر آیم‏

فَأَتَّبِعُ دَعْوَتَهُ عَلَى غَیْرِ عَمًى مِنِّی فِی مَعْرِفَةٍ بِهِ وَ لاَ نِسْیَانٍ مِنْ حِفْظِی لَهُ‏
 و در عین بینایى و هشیارى، نه از روى بى‏خبرى و فراموشى در پى دعوت او مى‏ روم؟

وَ أَنَا حِینَئِذٍ مُوقِنٌ بِأَنَّ مُنْتَهَى دَعْوَتِکَ إِلَى الْجَنَّةِ وَ مُنْتَهَى دَعْوَتِهِ إِلَی النَّارِ
 در حالى که یقین دارم که دعوت تو به بهشت نعیم مى‏انجامد و دعوت شیطان به آتش جحیم.

سُبْحَانَکَ مَا أَعْجَبَ مَا أَشْهَدُ بِهِ عَلَى نَفْسِی وَ أُعَدِّدُهُ مِنْ مَکْتُومِ أَمْرِی‏
 منزهى تو! چه شگفت است که من به زیان خود گواهى مى ‏دهم و اعمال نهان خویش بر مى‏ شمارم.

وَ أَعْجَبُ مِنْ ذَلِکَ أَنَاتُکَ عَنِّی وَ إِبْطَاؤُکَ عَنْ مُعَاجَلَتِی وَ لَیْسَ ذَلِکَ مِنْ کَرَمِی عَلَیْکَ‏
 و شگفت‏آورتر از این بردبارى توست در برابر من و درنگ توست در مؤاخذت سریع من. و این نه بدان سبب است که مرا در نزد تو آبرویى است،

بَلْ تَأَنِّیاً مِنْکَ لِی وَ تَفَضُّلاً مِنْکَ عَلَیَّ لِأَنْ أَرْتَدِعَ عَنْ مَعْصِیَتِکَ الْمُسْخِطَةِ وَ أُقْلِعَ عَنْ سَیِّئَاتِیَ الْمُخْلِقَةِ وَ لِأَنَّ عَفْوَکَ عَنِّی أَحَبُّ إِلَیْکَ مِنْ عُقُوبَتِی‏
 بلکه به سبب مداراى توست با من و احسان تو در حق من. باشد که از معصیتى که تو را به خشم آورد باز ایستم و از گناهانى که مرا فرسوده است دست بدارم، که عفو و بخشایش مرا از عقوبت و عذاب من دوست‏ تر دارى.

بَلْ أَنَا یَا إِلَهِی أَکْثَرُ ذُنُوباً وَ أَقْبَحُ آثَاراً وَ أَشْنَعُ أَفْعَالاً وَ أَشَدُّ فِی الْبَاطِلِ تَهَوُّراً
 من - اى خداوند من - گناهم بیشتر است و اعمالم زشت‏تر و کردارهایم ناپسندتر. در ارتکاب باطل بى ‏باک‏ترم‏

وَ أَضْعَفُ عِنْدَ طَاعَتِکَ تَیَقُّظاً وَ أَقَلُّ لِوَعِیدِکَ انْتِبَاهاً وَ ارْتِقَاباً مِنْ أَنْ أُحْصِیَ لَکَ عُیُوبِی أَوْ أَقْدِرَ عَلَى ذِکْرِ ذُنُوبِی‏
 و به هنگام طاعت تو در خواب غفلتم و در برابر هشدارهاى تو آگاهى و مراقبتم کمتر است. با این حال چگونه مى‏توانم عیبهاى خود را بر شمارم و از گناهان خویش یاد کنم.

وَ إِنَّمَا أُوَبِّخُ بِهَذَا نَفْسِی طَمَعاً فِی رَأْفَتِکَ الَّتِی بِهَا صَلاَحُ أَمْرِ الْمُذْنِبِینَ وَ رَجَاءً لِرَحْمَتِکَ الَّتِی بِهَا فَکَاکُ رِقَابِ الْخَاطِئِینَ‏
 اى خداوند، اگر زبان به نکوهش خویش گشوده‏ام، بدان سبب است که طمع در رأفت تو دارم که اصلاح حال گنهکاران بدان باز بسته است، و امید به رحمت تو دارم که آزاد ساختن خطا کاران را وسیلت است.

اَللَّهُمَّ وَ هَذِهِ رَقَبَتِی قَدْ أَرَقَّتْهَا الذُّنُوبُ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ‏
 اى خداوند، این گردن من است در زیر بار گناهان باریک شده، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست‏

وَ أَعْتِقْهَا بِعَفْوِکَ وَ هَذَا ظَهْرِی قَدْ أَثْقَلَتْهُ الْخَطَایَا فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ خَفِّفْ عَنْهُ بِمَنِّکَ‏
 و به عفو خود آزادش کن. و این پشت من است در زیر بار خطاها خمیده، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و به فضل خود بار خطاى من بکاه.

یَا إِلَهِی لَوْ بَکَیْتُ إِلَیْکَ حَتَّى تَسْقُطَ أَشْفَارُ عَیْنَیَّ وَ انْتَحَبْتُ حَتَّى یَنْقَطِعَ صَوْتِی وَ قُمْتُ لَکَ حَتَّى تَتَنَشَّرَ قَدَمَایَ‏
 اى خداوند، اگر چندان بگریم که مژگانم فرو ریزد و مویه کنم تا آوازم منقطع شود و بر آستان جلال تو بایستم تا پاهایم آماس کند

وَ رَکَعْتُ لَکَ حَتَّى یَنْخَلِعَ صُلْبِی وَ سَجَدْتُ لَکَ حَتَّى تَتَفَقَّأَ حَدَقَتَایَ وَ أَکَلْتُ تُرَابَ الْأَرْضِ طُولَ عُمْرِی‏
 و رکوع کنم تا استخوان‏هاى پشتم از جاى بر آید و سر به سجده نهم تا چشمانم از چشمخانه به در شود و همه عمر جز خاک زمین هیچ نخورم‏

وَ شَرِبْتُ مَاءَ الرَّمَادِ آخِرَ دَهْرِی وَ ذَکَرْتُکَ فِی خِلاَلِ ذَلِکَ حَتَّى یَکِلَّ لِسَانِی‏
 و تا پایان حیات جز آب خاکستر هیچ ننوشم و در خلال این احوال چندان ذکر تو گویم تا زبانم از گفتن بازماند

ثُمَّ لَمْ أَرْفَعْ طَرْفِی إِلَى آفَاقِ السَّمَاءِ اسْتِحْیَاءً مِنْکَ مَا اسْتَوْجَبْتُ بِذَلِکَ مَحْوَ سَیِّئَةٍ وَاحِدَةٍ مِنْ سَیِّئَاتِی‏
 و از شرم تو دیده به سوى آسمان بر نکنم، شایسته آن نیستم که حتى یک گناه از گناهانم را از نامه عملم محو کنى.

وَ إِنْ کُنْتَ تَغْفِرُ لِی حِینَ أَسْتَوْجِبُ مَغْفِرَتَکَ وَ تَعْفُو عَنِّی حِینَ أَسْتَحِقُّ عَفْوَکَ فَإِنَّ ذَلِکَ غَیْرُ وَاجِبٍ لِی بِاسْتِحْقَاقٍ‏
 اگر مرا به هنگامى که مستوجب آمرزش تو شوم بیامرزى و هنگامى که مستحق عفو تو گردم عفو کنى،

وَ لاَ أَنَا أَهْلٌ لَهُ بِاسْتِیجَابٍ إِذْ کَانَ جَزَائِی مِنْکَ فِی أَوَّلِ مَا عَصَیْتُکَ النَّارَ فَإِنْ تُعَذِّبْنِی فَأَنْتَ غَیْرُ ظَالِمٍ لِی‏
 باز هم نه به سبب شایستگى من است، زیرا کیفر من در همان آغاز که سر به عصیان تو برداشتم آتش جهنم بوده است و اگر مرا عذاب کنى در حق من ستم نکرده ‏اى.

إِلَهِی فَإِذْ قَدْ تَغَمَّدْتَنِی بِسِتْرِکَ فَلَمْ تَفْضَحْنِی وَ تَأَنَّیْتَنِی بِکَرَمِکَ فَلَمْ تُعَاجِلْنِی‏
 اى خداوند، اکنون که بر گناه من پرده کشیده‏ اى و رسوایم نساخته ‏اى، اکنون که به کرم خود با من مدارا ورزیده ‏اى و به مؤاخذت من نشتابیده‏ اى،

وَ حَلُمْتَ عَنِّی بِتَفَضُّلِکَ فَلَمْ تُغَیِّرْ نِعْمَتَکَ عَلَیَّ وَ لَمْ تُکَدِّرْ مَعْرُوفَکَ عِنْدِی فَارْحَمْ طُولَ تَضَرُّعِی وَ شِدَّةَ مَسْکَنَتِی وَ سُوءَ مَوْقِفِی‏
 اکنون که از فضل و احسان خویش مرا به بردبارى نواخته‏ اى و نعمت خود بر من دیگرگون نساخته ‏اى و زلال احسان خود تیره نکرده ‏اى، پس بر این زاریهاى دراز من رحمت آور و بر شدت مسکنتم ببخشاى و بر نابسامانیم ترحم فرماى.

اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ قِنِی مِنَ الْمَعَاصِی وَ اسْتَعْمِلْنِی بِالطَّاعَةِ وَ ارْزُقْنِی حُسْنَ الْإِنَابَةِ وَ طَهِّرْنِی بِالتَّوْبَةِ
 بار خدایا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا از معاصى نگه‏دار و به فرمانبردارى خود برگمار و نعمت انابت نصیب من کن و به آب توبه پاکیزه گردان‏

وَ أَیِّدْنِی بِالْعِصْمَةِ وَ اسْتَصْلِحْنِی بِالْعَافِیَةِ وَ أَذِقْنِی حَلاَوَةَ الْمَغْفِرَةِ وَ اجْعَلْنِی طَلِیقَ عَفْوِکَ وَ عَتِیقَ رَحْمَتِکَ‏
 و یاریم ده که گرد گناه نگردم و به تندرستى، نیکحالى ‏ام بخش و حلاوت مغفرت به من بچشان و مرا آزاد کرده عفو و رحمت خود گردان‏

وَ اکْتُبْ لِی أَمَاناً مِنْ سُخْطِکَ وَ بَشِّرْنِی بِذَلِکَ فِی الْعَاجِلِ دُونَ الْآجِلِ بُشْرَى أَعْرِفُهَا وَ عَرِّفْنِی فِیهِ عَلاَمَةً أَتَبَیَّنُهَا
 و از خشم خود نامه امانم ده و بشارت این نعمتها در این جهان، پیش از فرا رسیدن آن جهان به من ده، بشارتى که آن را بشناسم و نشان آن را به من بشناسان.

إِنَّ ذَلِکَ لاَ یَضِیقُ عَلَیْکَ فِی وُسْعِکَ وَ لاَ یَتَکَأَّدُکَ فِی قُدْرَتِکَ وَ لاَ یَتَصَعَّدُکَ فِی أَنَاتِکَ‏
 اى خداوند، این‏ها در برابر گشادگى عرصه توان تو بر تو دشوار نباشد و تو را در حیطه قدرتت به رنج نیفکند و با آن همه بردبارى که تو راست دشوارت نیاید

وَ لاَ یَئُودُکَ فِی جَزِیلِ هِبَاتِکَ الَّتِی دَلَّتْ عَلَیْهَا آیَاتُکَ إِنَّکَ تَفْعَلُ مَا تَشَاءُ وَ تَحْکُمُ مَا تُرِیدُ إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ
 و در بخششهاى کرامندت که آیات کتاب تو بر آن دلیل است، گران ننماید، که تو کنى هر چه خواهى و فرمان رانى به هر گونه که اراده نمایى. انک على کل شی‏ء قدیر.

منبع:صحیفه سجادیه

موسسه نشر معارف اهل بیت (ع)